Arisa

Kiedy Minden dostarczyła mi energii, od razu zrobiłam z niej użytek. Skoncentrowałam się (co nie było łatwe z powodu kaszlu) i zagoiłam popękane żebra. Już po chwili poczułam się jak nowo narodzona. Wstałam i spojrzałam na Minden. Dziewczyna nadal klęczała na trawie. Była ranna.

Nagle coś przykuło jej uwagę. Podążyłam za jej spojrzeniem i zobaczyłam demona niosącego Toboe! Minden chciała mu pomóc, ale nie mogła użyć skrzydeł.

- Musimy coś zrobić! - krzyknęła spanikowana – Trzeba mu pomóc!

- Spokojnie pomożemy – zapewniłam . Wciąż miałam w sobie mnóstwo energii, a co ważniejsze wiedziałam jak ją wykorzystać.

Potwór akurat się zatrzymał bo Toboe cały czas się wiercił i nie pozwalał mu normalnie lecieć. To mi bardzo ułatwiło sprawę. Z pomocą silnego wichru uniosłam się w powietrze i zawisłam tuż za plecami demona. Przywołałam piorun kulisty i cisnęłam nim w potwora. Jednocześnie otoczyłam Toboe tarczą dzięki której mój atak nic mu nie zrobił. Ale demon nie był odporny na moje czary i rażony piorunem spadł na ziemię w między czasie upuszczając Toboe. Szybko podleciałam i złapałam chłopaka. Był ranny, ale przytomny.

- Dzięki za ratunek - powiedział kiedy wylądowaliśmy koło Minden.

- Nie ma sprawy - wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się do niego - A teraz pokaż swoje rany - poleciłam

- Tylko mnie znowu nie wlecz do szpitala! - zaprotestował, ale pozwolił mi obejrzeć obrażenia. Nie były głębokie więc zagoiłam je w kilka sekund.

-  Po wszystkim – skomentowałam, odsuwając się od niego

- Naprawdę? - zdumiał się

- Naprawdę - odpowiedziałam i parsknęłam śmiechem

- No to teraz możemy wracać do szkoły - powiedziała Minden

- Czekaj czekaj - powstrzymałam ją - Najpierw pokaż mi skrzydło – dziewczyna pokręciła głową

- Nic z tym nie zrobisz. To jest nieodwracalne

- Zobaczymy - powiedziałam pogodnie. Przesunęłam palcami po ranie, zmniejszając ja znacząco. Nie udało mi się jednak całkiem jej zagoić - Na razie tylko tyle mogę zrobić - zwróciłam się do dziewczyny - Spróbuję to zagoić w szpitalu. Tam mają eliksiry, które wspomagają leczenie.

- No niech ci będzie - powiedziała Minden.

We trójkę ruszyliśmy w stronę szkoły. Bitwa trwała tam nadal i ciężko było się przemknąć do środka. Po drodze Toboe został zaatakowany i zaczął walczyć z jakimś demonem. Chciałyśmy mu pomóc, ale nam nie pozwolił

- Dam sobie radę, wy idźcie dalej! - krzyknął do nas - Ja zaraz dołączę! - nie protestowałyśmy.

Kiedy dotarłyśmy do skrzydła szpitalnego, okazało się, że jest w nim mnóstwo ludzi... mnóstwo rannych,

- Arisa! Dobrze że przyszłaś! – krzyknęła profesor Lansa, podchodząc do mnie – Jestes ty pilnie potrzebna! – chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę rannych

- Ale… Minden – wydukałam

- Mną się nie przejmuj i tak bardzo mi pomogłaś – powiedziała dziewczyna. Nie zdążyłam jej nic odpowiedzieć bo nauczycielka znowu mnie pociągnęła. Nie miałam wyjścia, musiałam z nią iść.

Zaprowadziła mnie za duży parawan. Na dużym łóżku wił się i jęczał profesor Lynx.

- Co się stało?! – zapytałam z przerażeniem

- Dostał w brzuch jakimś zaklęciem – wyjaśniła profesor Lansa – Próbowałam już wszystkich lekarstw.

- Nie pomogły? – nauczycielka ze smutkiem pokręciła głową

- Tylko wszystko pogorszyły – westchnęła ciężko, była załamana – Nie wiem już co robić! Teraz tylko ty możesz go uleczyć.

- Postaram się – obiecałam i nachyliłam się nad Lynksem.

Położyłam mu dłoń na czole. Było gorące. Skupiłam się i unormowałam temperaturę. Następnie przyłożyłam obie dłonie do brzucha profesora i wymruczałam jedno z zaklęć jakich nauczyła mnie Mistrzyni Vinara. Natychmiast zadziałało. Lynks przestał się wiercić i zasnął wyczerpany.

- Udało się – odetchnęła z ulgą profesor Lansa – Teraz możesz trochę odpocząć po…

- Jeszcze nie – przerwałam jej.

Podczas leczenia skutków zaklęcia wyczułam, że cos jeszcze jest nie tak. Po chwili już wiedziałam. Nauczyciel został poważnie zraniony w udo. Jak profesor Lansa mogła to przeoczyć. No nieważne…

Szybko zagoiłam ranę po czym wróciłam do głównej sali szpitala i zaczęłam się zajmować rannymi uczniami.