Will

Zaraz... Momencik... Jaki ogień? Nic z tego nie rozumiałam. Ale gdy okazało się, że jestem w parze z Ven'em... To wtedy wszystko do mnie dotarło. I miałam ochotę zabić tego, który to wymyślił. Ale mówi się trudno.

- Will... jak się cieszę, że będziemy razem! - cieszył się Veneficus.

- Zaiste, ale teraz kilka zasad. Milczysz, słuchasz się mnie i milczysz waść, jasne?

- Czemu powiedziałaś dwa razy "milczysz"?

- Bo masz milczeć podwójnie.

- Da się?

- Stul pysk i chodź za mną!

Las nie był jednym z najcieplejszych miejsc, w których byłam, ale dało się przeżyć. Biegłam ciągle w jedną stronę. Ven ledwo nadążał.

Nagle stanęłam. Usłyszałam coś po mojej prawej. Powoli odwróciłam głowę w tamtą stronę. Zobaczyłam dobrze zakamuflowanego, śnieżnobiałego, ledwo widocznego w śniegu smok. Nie był wielki, ale chyba zakłóciliśmy mu spokój, albo wleźliśmy mu na jego teraz, bo był zły. Chyba nawet bardzo.

Ryknął donoście. Z pyska wyleciał mu dość fikuśny "ogień". Był przeźroczysty i lodowaty. Ven'a minął go o włos, a ja zdążyłam wytworzyć mocną tarczę dookoła siebie.

- Czym ty jesteś?! - ryknął smok. Chyba mnie jeszcze nie znał.

- Raczej KIM! - odparowałam, wciągając Ven'a w okole tarczy.

- Możliwe. Przedstaw się.

- Jestem Will.

- Kłamiesz! - warknął. - Nie nazywasz się tak! Mów prawdę!

- Nazywam się Weronica de Hell! - Nie chciałam, żeby Ven to usłyszał, ale nie miałam innego wyjścia. Ten smok był niebezpieczny.

- Jakiej jesteś rasy? - zainteresował się. Przysiadł jak pies niedaleko nas i słuchał.

- Jestem wampirem.

- Znowu kłamiesz - jego głos był tym razem opanowany, wolny.

- Nie. Ja naprawdę jestem wampirem. Ze specjalnymi zdolnościami.

- Will? Wszystko w porządku? - wtrącił się Ven.

- A czemu by nie? - zwróciłam się do niego.

- Bo gadasz sama ze sobą, w dodatku przy tym smoku!

- Eh... - westchnęłam. - Zgadnij, co teraz powiem.

- Zamknij się?

- Zamknij się!

- A te specjalne zdolności? Powiedz coś więcej. Chcę wiedzieć - kontynuował smok.

- No nie wiem... - zaczęłam.

- Weronica! Czy ty gadasz z tym smokiem?! - znów krzykną Ven.

Teraz dopiero to do mnie dotarło. Tylko ja słyszałam tego smoka. A Veneficus nie wiedział o co chodzi.

- Chyba to, że cię rozumiem - odparłam.

- Eh, to zwykła zdolność wszystkich Przyjaciół.

- Czego? - tym razem i ja się zainteresowałam.

- Przyjaciele to grupa osób, które są mocno związane z naszą rasą. Ty jesteś właśnie takim przyjacielem. Wyczułem to.

- Ale smoki rozumie duża ilość osób. Pół szkoły ma przecież własne, i jakoś się z nimi dogaduje. Mamy też jedną smokołaczkę!

- Ale ja jestem z nieznanej rasy smoków. I jeszcze nie znalazłem swojego Przyjaciela. A twój smoczek to nie jest nasza rasa. Jest nas niewielu, jak już mówiłem...

- Will, mieliśmy szukać jakiegoś ognia, a nie gadać do smoka, i to zupełnie bez sensu - znów przerwał wampir.

- Ven, zamkniesz się? Idź ulep sobie jakiegoś bałwana, czy coś - rzuciłam w jego stronę.

- A, idź w cholerę - burknął i wskoczył na jakieś drzewo.

- Kto to? - zapytał smok.

- No... Nie przyjaciel. Bardziej wkurzająca menda...

- Słyszałem! - dobiegło ze strony drzewa.

- Tak na pewno nie znajdziecie magicznego ognia. Musicie współpracować.

- Ta... jakbym słyszała jakiegoś nauczyciela - skomentowałam.

- Pomogę wam, ale przestaniecie na siebie psy nasyłać, jasne?

- Zaiste, dla ciebie wszystko, panie... - dałam mu dokończyć.

- Key. Nazywam się Key.

- Zaiste... Ven! Zwijamy się! - to ostatnie krzyknęłam w stronę drzewa, na którym siedział Ven.

- Skończyłaś robić z siebie idiotę? - odparł zeskakując.

- To jest Key - przedstawiłam białego smoka. - I będzie nam towarzyszył. Ale mamy się nie kłócić.

To będzie chyba najtrudniejsze w tym zadaniu. Ale mieliśmy obrońcę. I dawno nie leciałam na smoku. Ale nigdy na takim smoku, jak Key. Był mistrzem! I cały czas mówił o tym, że jaką ja bym to była dobrą Przyjaciółką.