Arisa

Przebudziłam się słysząc trzask zamykanych drzwi. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Pendragona. Pochylał się nade mną.

- Pendragon? To ty?- zapytałam ziewając.

- Ciii... Śpij. Powinnaś odpocząć.- powiedział łagodnie. Nagle przestraszyłam się, że odejdzie i zostanę całkiem sama. Nie wiem dlaczego, ale przeraziło mnie to.

- Zostań przy mnie. – poprosiłam, zaskoczyłam go.

- Ale... – nie dałam mu dokończyć 

- Zostań. Ufam ci. – chwyciłam go za rękę

- Ale... – znowu zaoponował

- Błagam. – szepnęłam. Nie umiałam wytłumaczyć mojego zachowania, ale wiedziałam jedno, że nie mogę zostać sama. W każdym razie nie teraz.

Pendragon w końcu dał się przekonać i położył się obok mnie. Przytuliłam się do niego. Po kilku sekundach znowu odpłynęłam.

 ***

Jednak zamiast normalnego snu pod moimi powiekami zmaterializowała się przerażająca wizja. Zobaczyłam tą samą komnatę i Ksawiera spacerującego po niej szybkim krokiem.

- Jak ona się wywinęła? – mruczał do siebie pod nosem – Jak ta miernota Wiliam mógł spaprać tak proste zadanie? Przecież nawet skończona oferma potrafiłaby porwać bezbronną i słabą elfkę! Och, co za głupcy mnie otaczają! – zaczął krzyczeć na sałe gardło i rzucił kilkoma kulami ognia. Po chwili jednak uspokoił się i znowu zaczął mówić – Ale ta wieszczka nie jest tak słaba jak myślałem. A raczej ona jest słaba, ale ma dość silnych znajomych. Hm… ale przy tym co dla niej planuję nawet Pendragon jej nie pomoże.- Ksawier, prawdopodobnie telepatycznie, przywołał swojego sługę. Mężczyzna wszedł do sali, kłaniając się nisko.

- Panie…?

- Jeremiaszu, każ strażnikom przyprowadzić tutaj więźniów.

- Tak, panie – sługa wycofał się szybko, a Ksawier zasiadł na swoim krześle i czekał.

Po kilku minutach zza drzwi dobiegły czyjeś krzyki i brzęk łańcuchów. Kilka sekund później drzwi komnaty otworzyły się. Do środka weszło trzech strażników. Wlekli oni za sobą…. moją rodzinę! Wszyscy byli spętani magicznymi łańcuchami. Mój ojciec był ranny, a matka i trzy siostry blade i przerażone. Strażnicy przywlekli ich do tronu po czym odwrócili się i odeszli.

- No no no kogo my tu mamy? – powiedział Ksawier złowrogo – Elfia rodzina, ale nie w komplecie…. Jeszcze nie w komplecie. Brakuje jednej córki, ale już nie długo…

- Zostaw Arisę w spokoju! – krzyknął z rozpaczą mój ojciec.

- Nie nie nie, w żadnym wypadku. – powiedział wampir kręcąc głową - Ona mi zagraża. Może pokrzyżować moje plany. – przerwał na chwilę, wstał i podszedł do mojej najmłodszej siostry, pięcioletniej Liranne. Położył jej rękę na ramieniu i popatrzył w oczy - Ale dzięki wam uda mi się jej w tym przeszkodzić. Pomożecie mi prawda?  - Liranne ledwo dostrzegalnie pokręciła głową – Nie? A może jednak? – przerażona dziewczynka znów zaprzeczyła. – Oj widzę, że muszę was jeszcze przekonać do współpracy. – Ksawier wstał i cofnął się o kilka kroków, po czy znienacka odwrócił się w kierunku mojego ojca i ugodził go jakimś, niezwykle silnym zaklęciem. Ojciec jęknął i zwalił się, bez życia na ziemie. 

***

- Nie! – krzyknęłam. Obudziłam się zlana potem. Chciałam opowiedzieć o wszystkim Pendragonowi, ale nie byłam w stanie. Chłopak przytulił mnie mocniej do siebie i ukołysał do snu. Nie było to łatwe bo byłam roztrzęsiona. Ale w końcu się udało. Niestety nie spałam zbyt długo bo mój spokojny sen przerwał straszny ból głowy. Zaczęłam się wiercić, ale szybko przestałam bo nie chciałam zbudzić Pendragona. I tak nie dałam mu spać tej nocy… Po chwili usłyszałam w głowie głos, który przyprawił mnie o dreszcz strachu. Był to głos Ksawiera.

- Widziałaś co potrafię zrobić. Jeśli nie będziesz mi posłuszna reszta twojej rodziny też tak skończy. – zagroził na wstępie, zamarłam przerażona. W końcu wydusiłam

- Czego chcesz?

- Trochę grzeczniej jeśli łaska – upomniał mnie - Opuść szkołę i przyjdź pod złotą fontannę w puszczy Verino.– rozkazał krótko – Nie muszę chyba dodawać, że masz być sama. Jeśli tego nie zrobisz to możesz być pewna, że już nigdy nie zobaczysz swoich sióstr. Wybór należy do Ciebie – po tych słowach Ksawier zerwał kontakt telepatyczny.

Chciałam krzyczeć, chciałam płakać z bezsilności. Bo byłam bezsilna. Nie mogłam nic powiedzieć ani nauczycielom ani nawet Pendragonowi. Nie puściłby mnie samej, a ja musiałam iść do tej fontanny. Musiałam uratować rodzinę.

Ułożyłam się wygodniej i usnęłam. Tym razem spałam spokojnie.

Obudziłam się późnym rankiem. Usiadłam na łóżku. Prawie natychmiast podszedł do mnie Pendragon i zaczął delikatnie głaskać mnie po włosach. Przytuliłam się do niego.

- Powiesz mi co Ci się śniło tej nocy? – zagadnął ostrożnie. Z przykroscią pokręciłam głową. Bardzo chciałam mu o wszystkim opowiedzieć, ale nie mogłam.

- Nie chcę teraz o tym rozmawiać – powiedziałam po czym niechętnie wstałam – Muszę już wracać do swojego pokoju

- Co? – zaskoczyłam go

- Irina na pewno się martwi – usprawiedliwiłam swoją decyzję. Tak naprawdę chciałam po prostu zejść chłopakowi z oczu, żeby się nie domyślił, że cos przed nim ukrywam.

- W porządku odprowadzę cię – postanowił chłopak

- Nie, nie! – zaoponowałam gwałtownie. Wampir pytająco uniósł brwi – Irina…. Chyba Cię nie lubi… - zaczęłam zmyślać – Nie chciałabym żebyście się pokłócili – wyjąkałam

- No dobra. Jak chcesz – powiedział chłopak.

- To… do zobaczenia – odwróciłam się i z pospiechem wyszłam na korytarz.

Po drodze do pokoju obmyślałam jak mam opuścić szkołę niezauważona. Przez okno zobaczyłam niesione silnym wiatrem liście i wtedy mnie olśniło…