Pendragon

W trakcie czytania usłyszałem jak coś puka w szybę. Momentalnie do niej przyskoczyłem. Ku mojemu zdziwieniu była to Arisa! Byłem nieco zszokowany. Z resztą przyniosła ją Arlina. Ciemna uratowała jasną? Dziwne. Zaczęliśmy dość ostrą rozmowę. Drażniła mnie ta jej wyższość. Z resztą, za kogo ona się ma?

W końcu dzięki elfce zaczęliśmy się pozornie dogadywać.

(...)

- Sporo tego – skrzywiła się, siadając na sąsiednim łóżku – Do wieczora bym się nie wyrobiła.

- W takim razie wyjaśnij nam dokładnie czemu Ksawier chciał porwać Arisę i po co chce zaatakować szkołę? – zapytałem już spokojniejszym głosem. Po chwili wahania usiadłem i objąłem elfkę ramieniem.

- Ksawier chce przede wszystkim odzyskać kontrolę nad Tobą. Na początku to był jego jedyny cel, ale kiedy dowiedział się od Boni… Wiliama, o wizji Arisy postanowił ją też hm… wykorzystać.

- Ale skąd o tym wszystkim wiesz?

- Powiedzmy, że mam swoje źródła – uśmiechnęła się tajemniczo dziewczyna – Zresztą, teraz to nie ważne. Musimy się przygotować. Z wizji Arisy wynikało, że- pokazałem jej żeby na chwilę zamilkła. Arisa zasnęła i nie chciałem jej obudzić. Położyłem ją na jednym z łóżek i otuliłem kołdrą. Przyłożyłem na niej ręce i ogrzałem ją. Gdy poczuła ciepło zwinęła się w kłębek jak kotek...

- Na czym skończyliśmy?- zapytałem.

- Na wojnie.

- Ale nie o to pytałem. Co wiesz o Ksawieru?

- Że to demon, wampir i wiele innych postaci w jednym. - powiedziała z wyższością.

- I to tyle?- zapytałem udając zaskoczenie.

- Nie chce mi się myśleć nad dokładniejszym opisem jego mocy.

- To źle go znasz. - urwałem szybko.

- Co? Słucham?!- krzyknęła.

- Nie krzycz bo ją obudzisz. - powiedziałem spokojnie. - Trochę mylisz to wszystko.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę kim ja w ogóle jestem? Ja ... - znowu jej przerwałem.

- Mam gdzieś jakim bogiem niby jesteś. Służysz i tak po przeciwnej stronie i dziwi mnie to, że potrafisz przy mnie zachować ludzką postać. A wybacz. To nie to. Ty się nie zmieniasz.

- Jesteś rąbnięty.

- Jak ty. Ale Ksawier to nie demon.

- Więc niby co?

- Hmmm... Zwą go synem szatana ale jak znam życię to nie znasz hierarchii piekła. Byłaś?

- Ha ha ha! Śmieszne! - mówiła uniesiona ale cicho.

- Ach... Widać dlaczego tyle razy cię zabili.

- Słucham? Ty mnie znasz?- zapytała rozbawiona.

- Masz gdzieś innych. Ale nie jesteś sama. I szczerze to nawet nie wiesz po co jestem potrzebny Ksawierowi.- zmieszała się. Powinna wiedzieć, że nie jest ciemna ale raczej jasna, powinna wiedzieć, że nie jest sama, że są silniejsi. Nie ja ale nasi stwórcy.

- No to mnie oświeć po co temu dupkow* jesteś potrzebny.- rozsiadła się wygodniej na łóżku.

- Zajmie mi to dość dużo czasu. - powiedziałem z ironią.

- Osz ty mendo.

- Mogę to samo powiedzieć o tobie.

- A więc? Co miałeś na myśli hierarchia i te inne?- chciała widzieć.

- A więc, to dość nienormalne ale prawdziwe. W piekle masz hierarchię a Ksawier jest tuż pod najlepszym. Nie znam waszej "drogi awansu" ale ja jestem zaraz pod Ksawierem. Mam swoje miejsce i ono na razie jest puste.

- A po co on cię potrzebuje?

- I tu jest problem. Zabrał mi coś, ale chce abym mu to dał.

- Czyli?

- Śmiej się teraz śmiej ale on twierdzi, że mnie kocha.

- Co?- zapytała zszokowana- Ale, że ty i ... on... no wiesz?

- Nie. My, jak to wyraziłaś "nie ten tego" bo ja nie mogę kochać.

- Ale on chce żebyś dał mu to uczucie i ci je zabrał? Bez sensu.

- Nie za bardzo. Musiała byś znać moją przeszłość żeby to zrozumieć.

- No to mi to wyjaśnij.

- Zawarliśmy pakt ale jak wiadomo, to coś mnie oszukało.

- Nie nadążam.

- Zrozumiesz w swoim czasie Arlino.

- Minden.

- Obojętne mi to. Niech ci będzie Minden.

- Hmmm... - zastanowiła się- Nadal mi nie powiedziałeś skąd mnie znasz. Więc?

- Więc jest późno. Wracaj do pokoju. Jutro będą nas wypytywać o historyka. Prześpij się.

- Czekam na odpowiedź.

- Przemyślisz to u siebie. Profesor Lansa nadchodzi. Nie chce was obu usprawiedliwiać.

- Więc kiedy się dowiem?

- Wyjaśnię ci to kiedy indziej.

- Obiecaj.

- Masz moje słowo. Rozrysuje ci to jeżeli będzie trzeba. Ważne abyś wiedziała, że nie jesteś sama. Czas na ciebie.

- Do zobaczenia.- powiedziała wyskakując przez okno. Zamknąłem je magicznie zaraz za nią.

Podszedłem do łóżka i poprawiłem kołdrę elfki. Przebudziła się.

- Pendragon? To ty?- zapytała ziewając.

- Ciii... Śpij. Powinnaś odpocząć.

- Zostań przy mnie. - zaskoczyła mnie.

- Ale...

- Zostań. Ufam ci. - chwyciła mnie za dłoń.

- Ale...

- Błagam.

Położyłem się obok elfki a ona przytuliła się do mnie. Po kilku sekundach spała. W tej pozycji zastała nas profesor. Westchnęła z ulgą i wyszła z pokoju. Machnięciem ręki rzuciłem zaklęcie na okna i drzwi tak, żeby nikt nie mógł wejść.

Jakoś w środku nocy Arisa zaczęła kręcić się niespokojnie. Miała chyba jakiś koszmar. Wziąłem ją w ramiona i spróbowałem delikatnie obudzić. Nie zadziałało. Zaczęła coś bełkotać pod nosem ale były to poszczególne litery. Po jakichś dwudziestu minutach obudziła się zlana potem i wtuliła we mnie. Pogłaskałem ją po głowie i utuliłem do snu jak małe dziecko. Resztę nocy spała spokojnie...