Pendragon

Szedłem leśną ścieżką gdy nagle coś zaszeleściło w krzakach. Spokojnie, nie strasząc intruza zapytałem:

- Kto tam jest?

- To ja – powiedziała elfka wychodząc zza krzaków.

- Arisa! – podbiegłem i wziąłem elfkę w ramiona. Czułem jak kamień spadł mi z serca. Ulżyło mi. Uśmiechnąłem się delikatnie.

- Musimy pogadać – szepnęła mi do ucha

- Ale o czym? Co się stało? – zapytałem również szepcząc

- Wszystko Ci wyjaśnię, ale nikt nie może nas słyszeć.

- Przecież nikogo tu nie ma

- Nie byłabym tego taka pewna

- Dobrze, teraz lepiej? – zapytałem przechodząc na kontakt telepatyczny

- Zdecydowanie- powiedziała po czym streściła mi wszystko od samego początku.

- Ale dlaczego mi nie powiedziałaś?

- Chciałam, ale Ksawier zagroził, że jeśli to zrobię to zabije moją rodzinę – wyjaśniła ze łzami w oczach

- Nie płacz – powiedziałem – On nie może wiedzieć, że ja wiem.

- Ale co teraz zrobimy?

- Hmmm... Damy mu to co chce.- powiedziałem spokojnie.

- Co?! Żartujesz?!

- Spokojnie. Ja go zajmę a ty w tym czasie ocalisz rodzinę.

- Ale jak?!

- Mam kilka asów w rękawie. Nie martw się. Nie szedł bym nieprzygotowany co nie?

- Ale on...

- Ciii.- pogłaskałem ją po policzku jednocześnie wpatrując się w nią - Będzie dobrze. Zaufaj mi.

- Ale... ja nie chcę cię stracić.- zszokowała mnie.

- Nie stracisz. Może nawet mnie odzyskasz całego jak dobrze pójdzie. A teraz prowadź do pałacu żeby Ksawier się nie domyślił, że rozmawiamy mentalnie. - elfka nie ruszyła się - Ariso co ci jest?

- Obiecaj, że nie pozwolisz się skrzywdzić.

- A ty swoje...

- Obiecaj!- jej głos rozbrzmiał donośnie w mojej głowie- Obiecaj!

- Nie obiecam niemożliwego. Mogę się jedynie postarać.

- Ach... No dobrze. - odpuściła.

Ruszyliśmy ścieżką w las. Szliśmy już dość długo. Cały czas myślałem co zrobić by jak najdłużej odwrócić uwagę Ksawiera. Wiedziałem jak zyskać trochę czasu ale to mogło być za mało. Wtedy mnie olśniło...

- Dobra. Mam plan.

- Serio? - zapytała zaskoczona.

- Tak. Ksawier miał pociąg do muzyki.

- Co?

- Ubóstwiał jak grałem mu na fortepianie.

- Wybacz, ale nadal nie rozumiem.

- No więc. Twoja rodzina zapewne będzie uwięziona w piwnicy jak znam Ksawiera. Na pewno będą strażnicy. Będziesz musiała uważać.

- A ty?

- Dam radę. Mam pomysł. Znasz wyciąg 73?

- Co?

- A racja. Nie znasz ich po numerkach.- przyspieszyliśmy krok - Ten eliksir spowoduje, że będę mógł zrobić swoją kopię. Będę nad nią panować ale nie trwa ona długo. W końcu przyprowadzisz mnie. Z obietnicy się wywiążesz.

- Yyyy... Ja nie...

- Spokojnie. W razie potrzeby cię z tamtą szybko wydostanę.

- Tak...- zasmuciła się.

- Co ci jest?

- Martwię się o rodzinę.

- Och... - zrobiło mi się głupio. Objąłem elfkę ramieniem- Damy radę a twoja rodzina będzie cała i zdrowa.

- Nie będzie cała.

- Wybacz.- szepnąłem - Nie umiem pocieszać.

- Ale się starasz. - odpowiedziała- To się liczy.

- Anioł. - powiedziałem opierając głowę o jej ramię jednocześnie idąc.

- Gdzie? - zapytała zaskoczona.

- Obok mnie. - powiedziałem podnosząc się, a po chwili złapałem za rękę.

- Ach...

***

Szliśmy już dość długo. Arisa była widocznie zmęczona.

- Może cię ponieść? - zapytałem ochoczo.

- Nie. Zaraz dojdziemy. - odpowiedziała ziewając.

Wtedy las się rozrzedził a na polanie ujrzałem zamek.

- To tutaj.

- Spoko. Powiedz mi jeszcze jedną rzecz ok?

- Jaką?

- Ksawier nadal ma kulkę na szyi?

-Yyy...- zastanowiła się- Tak. Ma ją.

- No to zmiana planu. Ty łapiesz swoja rodzinę a ja odzyskam co moje.

- Co?!

- Ciii... Idziemy. Ksawier się niecierpliwi.

Gdy podeszliśmy do wejścia zamku Ksawier osobiście powitał nas.

-No nareszcie!

- Ksawier?!- Udałem zaszokowanego. Nie mógł poznać spisku, chociaż i tak plan już zmieniłem diametralnie. - Ale ... Dlaczego!

Mężczyzna wypchnął za drzwi jakąś małą elfkę. Potem wziął mnie w ramiona.

- Kochanie... - po chwili zwrócił się do elfki, która przytulała małą, ja kożystająć z okazji zerwałem mu kulkę z szyi- Możecie odejść. A ty idziesz ze mną.

Weszliśmy oboje do środka. Ksawier powiedział do czekającego potwora

- Są twoje. - teraz zwrócił się do mnie- Przebierz się a potem zjemy razem kolację. Musisz mi wiele wyjaśnić kochanie.

***

Jakiś facet zaprowadził mnie do pokoju. Na dwu osobowym łóżku leżał odświętny strój... Zaraz zaraz... Dwu osobowym? No nie. Tak to się wykorzystać nie dam. Wyjąłem fiolkę i zrobiłem swoją magiczną kopię. Kazałem jej być wrednym w stosunku do Ksawiera, przebrać się i zjeść z nim kolację.

Następnie otwarłem okno. W koło zamku chodzili strażnicy. Za pomocą magi zamknąłem ich po prostu pod powierzchnią ziemi. Sprintem zwiałem do lasu. Można powiedzieć, że wszystko brałem w locie. Zacząłem skakać z gałęzi na gałąź. W mig dogoniłem elfki.

- Tu jesteście... - szepnąłem stając przed nimi.

- Pendragon! Boże... Przestraszyłeś mnie.

- Musimy wiać do szkoły.

- Dlaczego?

- Bo zabrałem to co moje a on się zaraz połapie.

Wtedy z idealnym wyczuciem czasu pojawił się Moonlight.

- Stary! Wszędzie cię szukałem! O... - spojrzał na dziewczyny.

- Nie pytaj. Zrozumiesz.

- Ach... Ty to masz wejścia.

- Mooni weźmiesz małą na grzbiet.- powiedziałem wsadzając młodszą elfkę na gryfa- Teraz polecisz prosto do szkoły nie patrząc na nas ok?

- No dobra. Trzymaj się mała. - krzyknął wzbijając się w powietrze.

- Ale...

- Spokojnie. - przerwałem jej. - Mooni potrafi być delikatny.

- No zgoda. - uległa.

- Przechowaj to dla mnie- powiedziałem wkładając jej w dłoń kulkę- a jak będziesz wiedzieć jak tego użyć, to użyj.

- To jest ta... Boże. - po jej policzkach pociekły łzy.

- Będziesz jej strażniczką. - powiedziałem z uśmiechem. - A teraz idziemy.

Wziąłem ją w ramiona i zacząłem biec sprintem do szkoły. Elfka wtuliła się we mnie... Po jakimś czasie byliśmy przed szkoła. Nadal było zamieszanie więc Mooni i ja wskoczyliśmy do mojego pokoju niezauważeni. Postawiłem elfkę na ziemi gdy Mooni nas zaskoczył

- Uwaga- szepnął cichutko po czym zsunął małą po skrzydle na łóżko- No. Misja zakończona sukcesem.

- Pewnie. - odpowiedziałem cicho i zamknąłem okno. - I to jakim. A teraz odpo... - zabrakło mi oddechu. Nie mogłem złapać tchu.

- Pendragon?- zapytała zaniepokojona elfka.

- Nie rób sobie żartów ok? - wyskoczył Mooni.

- Ale ... Ja... - płuca odmówiły mi posłuszeństwa.

- Stary co z tobą? - zapytał podejrzliwie.

Niestety nie dałem rady odpowiedzieć. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Straciłem przytomność.