Pendragon

Przed oczyma stanął mi obraz Ksawiera w dość przybliżonej ale nie do końca właściwej sobie formie. Przed nim stał sobowtór siostry Arisy.

Był wściekły, że stracił małą elfkę czyli przynętę. Z resztą nie dziwie się. Innym sposobem nie zwabił by Arisy czyli nie zmusił by mnie, żebym do niego przyszedł. Niby cały łańcuch ale czegoś brakowało. W tedy w mojej głowie odezwał się jego głos:

- Obydwie źle skończą jak nie wrócisz! - wrzasnął na całe gardło aż zaszumiało mi w głowie.

Wtedy wizja się rozmyła a ja się obudziłem.

- Arisa – westchnąłem – Znowu mnie urato… - nie pozwoliła mi skończyć. Po prostu mnie pocałowała... Byłem w szoku... Nie ogarniałem tego. W pokoju zapadła napięta cisza. Czekałem aż coś powie bo ja nie mogłem wykrzesać z siebie ani słowa. Ku memu zdziwieniu, nagle kulka na szyi elfki się zaświeciła... Byłem jeszcze bardziej zagubiony. Elfka rozgryzła zagadkę talizmanu szybciej niż mogłem to sobie wyobrazić. Byłem tak zkołowany, że nie wiedziałem co teraz zrobić. Elfka się uśmiechnęła a Mooni rozładował dziwne napięcie panujące w pokoju.

- Nie no. Chłopie. Jeszcze raz tak zrobisz a ci nogi z tyłka powyrywam! - skoczył na mnie i razem skulaliśmy się z łóżka.

- Ciii...- odzyskałem mowę- Obudzisz małą.

- Tak się martwiłem!- nawijał mi już mentalnie- Boże! Więcej tak nie rób.

- Zgoda. A teraz złaź.- powiedziałem puszczając go z uścisku.

- A teraz bierz się do roboty a ja się najeść idę. - powiedział i czekał aż go łaskawie wypuszczę z pokoju. Gdy to zrobiłem zamknąłem oko i zasłoniłem je. Czekała mnie trudna rozmowa.

- Ja... przepraszam. - wyjąkałem.

- Za co?- zapytała podchodząc do mnie. Patrzyła mi prosto w oczy. Czułem jak blednę. - Wszystko w porządku?

- Tak... ale ... ja... - nie mogłem się teraz wysłowić. Od środka roznosił mnie wir uczuć. Nie wiedziałem, czy zaraz nie wybuchnę. Nie wiedziałem czy jej nie zaatakuję.

- Co ci jest? - zapytała zaniepokojona.

- Nie ogarniam tego... - powiedziałem szczerze spuszczając wzrok- To już zbyt wiele... Ja ... - przyłożyła mi dłoń do policzka.

- Dasz radę. Nie zostawię cię. - szepnęła pocieszająco.

- Nawet jeżeli się aż tak zagubiłem? - zapytałem nie patrząc na nią. Nie wiedziałem jak się odezwać. - Bo widzisz... To jest dla mnie nowe... Ja... Muszę to ogarnąć...

- Nawet. - szepnęła uśmiechając się. Wtedy zapytała całkowicie mącąc mi w głowie. - Powiedz mi. Kochasz mnie?- szok... Nogi się pode mną ugięły. Znowu zabrakło mi słów. Powiedziałem prawdę.

- Ja... Ja nie wiem, które uczucie to miłość ale raczej ... - urwałem chcąc ogarnąć swoje wnętrze. Nagle poczułem nieodpartą chęć... Uległem jej.

Przyciągnąłem Arisę do siebie i pocałowałem namiętnie. Trochę mi nie wyszło bo to był mój drógi pocałunek w życiu. Pierwszy był parę chwil wcześniej...

- To ci wystarczy? - zapytałem delikatnym głosem gładząc ją po policzku. - Kocham cię. Ale ty i tak to już dawno wiedziałaś.- uśmiechnęła się delikatnie. Podniosłem ją i usiadłem na łóżku i wygodnie posadziłem sobie elfkę na kolanach. Wtuliłem się w nią... Powoli wszystko układało się w mojej głowie. Wszystko znajdowało swoje miejsce.

- W porządku?- zapytała patrząc dziwnym wzrokiem i jednocześnie bawiąc się moimi włosami.

- Tak. Daję radę. - obdarzyłem ją promiennym uśmiechem. - Ktoś idzie. - elfka zsunęła się z moich kolan. Po chwili do pokoju weszła polonistka i oznajmiła:

- Ariso wzywają cię do skrzydła szpitalnego a ciebie...- urwała i zmierzyła mnie wzrokiem- Na trening.

Wstałem i bez oporu poszedłem. Energia zaczęła roznosić mnie od środka więc to był idealny moment by zrobić z niej użytek. Walczyłem sam nie wiem z kim. Pozwoliłem przeciwnikowi osiągnąć remis. Jak dla mnie to był za krótki trening. Wróciłem do pokoju. Już miałem poprosić Mooniego abyśmy poćwiczyli ale... Gryf spał smacznie na łóżku otulając Liranne a małej to pasowało. Słodko wyglądali. Gryf z Smoczych Gór i słodka elfka. Zaraz... Choler* ta wrażliwość. Otuliłem ich kołdrą. Po cichu ułożyłem się na łóżku i zacząłem uczyć zaklęć. Czekałem na Arisę.