Arisa

Kiedy zobaczyłam znak, odetchnęłam z ulgą. Pendragon i chłopaki żyli i zabili smoka. Spokojniejsza zaczęłam wcielać mój plan w życie. Szybko poszłam szukać Ksawiera. Znalazłam go w centrum obozu demonów. Podeszłam bliżej i krzyknęłam:

- Hej demonie! – Ksawier odwrócił się, spojrzał na mnie z wyższością i uśmiechnął się złośliwie,

- A któż to nas odwiedził?! – wykrzyknął, jednocześnie dając znak kilku demonom żeby mnie złapali. Jednak kiedy tylko mnie dotknęli padli rażeni prądem.

- Nie radziłabym mnie skrzywdzić – powiedziałam spokojnie, a po chwili dodałam z ironią – No chyba, ze nie chcesz usłyszeć wiadomości od Pendragona – Ksawier milczał przez chwilę, ale nie kazał mnie więcej łapać.

- Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę, co? – zapytał w końcu

- Nie możesz tego wiedzieć – powiedziałam pewnie – Musisz mi zaufać. Zaufać Pendragonowi – Demon znowu pomilczał.

- Mów – rozkazał wreszcie

- Jak sobie życzysz. Pendragon chce żebys się z nim spotkał. Zdecydował się do ciebie dołączyć, ale chce najpierw ustalić z tobą parę spraw.

- Skąd taka decyzja? – Ksawier był podejrzliwy, wzruszyłam ramionami i dalej grałam swoją rolę

- Sama nie wiem, może się stęsknił…? – urwałam na chwilę, po czym kontynuowałam – Zresztą sam możesz go o to zapytać bo już na ciebie czeka.

- Gdzie? – zapytał demon. Udało się, połknął przynętę i już nic nie podejrzewał, ale ja pozostałam czujna.

- Na polanie. Zaprowadzę cię.

- Dobrze, w takim razie chodźmy – powiedział i skinął na swoją eskortę. Składało się na nią kilka ohydnych i pewnie bardzo silnych demonów.

- O nie nie – powiedziałam kręcąc głową – Masz być sam. Pendragon chce dołączyć do ciebie ale nie ma zamiaru oglądać tych twoich poddańców.

- A to dlaczego? To moja eskorta.

- No i co z tego? Boisz się isć bez nich – zakpiłam

- Ja się niczego nie boję! – ryknął na mnie, a ja czułam jak się pode mną kolana uginają. Nie dałam jednak po sobie poznać strachu i dalej udawałam hardą.

-  No to zostaw swoich sługusów i chodź ze mną

- Prowadź – rozkazał.

Usłuchałam. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w las. Czułam, że Ksawier jest tuż za mną. Kiedy dotarliśmy na polanę przystanęłam na jej środku. Ksawier zatrzymał się tuż za mną.

- No i gdzie on jest? – zapytał rozglądając się na boki

- Poczekaj. Najpierw musi się upewnić że jesteś sam.

- Niech się upewnia szybciej bo zmienię zdanie i nici z porozumienia – warknął zniecierpliwiony Ksawier

- Jeszcze chwilę – zapewniłam. Korzystając z nieuwagi wroga, okrążyłam go ostrożnie – Kilka minut, może mniej – mruknęłam – Zaraz przyjdzie…. O już jest! – wykrzyknęła z udawaną radością, stając tuż za nim.

- Gdzie?

- Tutaj! – krzyknęłam i cisnęłam w niego piorunem. W tym samym momencie ujawniła się reszta grupy i otoczyła wroga ze wszystkich stron. Ksawier uchylił się przed moim atakiem i ze złością zaatakował. Walka się rozpoczęła…