Pendragon

-Panie... Znaczy, młody wstawaj. Śniadanie.

-Yhm...- mruknąłem wtulając się w poduszkę. Nie miałem ochoty wstawać.

-Im szybciej zaczniesz tym szybciej skończysz.

-Ta...- ziewnąłem.

-Masz trzy minuty, żeby się nie spóźnić.

-Na co?!- zapytałem zszokowany wyskakując z łóżka.

-Na śniadanie.- odparł wychodząc ze śmiechem.

-Matko z tobą...- mruknąłem i padłem z powrotem na łóżko. Ciągle mi brakowało tej jednej osoby...

Zbiegłem rozczochrany i nie do końca ogarnięty już po śniadaniu. Ale to nic, bo nie byłem głodny. Z zapachów unoszących się po korytarzu mogłem wywnioskować, że zaserwowano... naleśniki i świeżą krew. Ciekawe połączenie. Jak dla mnie. Zanim zdążyłem otworzyć drzwi usłyszałem głos za mną:

-Zaspałeś. Mówiłem.

-Nie mam zamiaru wstawać o czwartej rano.

-A powinieneś. Teraz musisz... Jak ty wyglądasz!- krzyknął gdy się odwróciłem do niego twarzą w twarz.

-No co?

-Popraw koszulę...

-E tam.

-Racja. Nie ma czasu.

-Bo?

-Chodź za mną.- odparł ruszając jednym z korytarzy.

-Lucas, gdzie ty mnie prowadzisz?

-Muszę nas ubrać zanim pójdziemy na

-Że co?!- nie pozwoliłem mu skończyć.

-W koszuli pójdziesz na polowanie?! Raczej nie.

-Yyy...-zdziwiłem się.

-Przepraszam Panie. Nie chcę, żeby coś ci się stało.- ciągnął rozmowę gdy szliśmy.

-Wow...

-Nie dziw się tak. Umiesz się sam obronić ale miłość ci w głowie. Wolę nie ryzykować.-zaśmiał się- Poza tym, obiecałem twojemu ojcu zanim... No wiesz. Ach... Pamiętam jak Ksawier przyniósł cię pierwszy raz... Słodki byłeś. Nawet.

-Ta... Byłeś jedynym wampirem, który mógł wejść do naszego domu, podczas wojny. Jedyny zaufany.

-Byłem jedynym wampirem, który był na tej wojnie.

-Właśnie. Dlaczego brałeś w niej udział?

- Miałem pewne sprawy do załatwienia z kimś w szeregach wroga.

-Jak to ty. A no właśnie. Czy ty...

-Nie, nie mam. Tak jak jeden z twoich poległych wrogów.

-Aj. Musiało boleć.

-Tylko na początku. Jesteśmy.- powiedział otwierając duże drzwi.

Gdy tylko znaleźliśmy się w środku, zamknął je i wycedził

-Widzę cię w samych majtkach czekającego na resztę.

-Chciało by się.- prychnąłem z uśmiechem.

Usiadłem na fotelu i czekałem aż Lucas wyszuka w szafach odpowiedni strój. A szafy wcale nie były takie małe...

Według mnie koszula i jeansy to wszystko czego potrzeba. Do tego czarny płaszcz, odpowiednie buty i gotowe. Po co z resztą tyle tego? Zmieścił bym tm łóżko i byłaby nowa sypialnia. A może rzeczywiście to zmienić? Ciekawa opcja...

-Mam! Łap!- krzyknął gdy ubrania już leciały w powietrzu. Szybko je złapałem i zacząłem się przebierać.- Ujdą?

-Świetne są!

-To teraz coś dla mnie...- mruknął wychodząc z szafy- To?- zapytał trzymając jakieś dwa komplety ubrań. W jednych dominowała czerń a w drugich czerwień. - Czy ten?

-To żeś teraz dał.- zacząłem się śmiać.

-No co? To daj mi swoją koszulę i zobaczysz że będzie

-Pasował czarny.- przerwałem mu.

-Dawaj koszulę.

Po chwili mój towarzysz był już ubrany.

-Jeszcze reszta tych pierdołów i idziemy.

-Pierdołów?

-Konie bierzemy. Wraz z dziesiątką najlepszych demonów będziesz polował przecież.

-No to mamy problem.

-Bo?

-Konie mnie nie cierpią.

-Ha ha ha!- wybuchnął.-Dobre... Po prostu dobre...

-To nie jest żart.

-Wiem. Ale dam ci takiego konia, że będzie cię słuchał.

Udaliśmy się do stajni. Ku memu zaskoczeniu koni było pełno!

-Zadbałem o to.- uśmiechnął się Lucas wyprzedzając moje pytanie. Ostatni czarny ogier jest twój.

-Ogier. Czarny.- spojrzałem na niego znacząco.

-Ja cię kiedyś normalnie ukatrupię.

-Powieś mnie. Wtedy będę mógł wrócić.- rozpromienił się.

Był o wiele ale to o wiele lat starszy, jednak zachowywał się jak dla mnie normalnie. Nie wywyższał się. Było po prostu... normalny.