Pendragon

Należycie zająć... Łatwo powiedzieć i odlecieć... Ale wykonać muszę. Nie, żebym nie wiedział... po prostu muszę. I to natychmiast.

Odprowadziłem Arisę do skrzydła szpitalnego a następnie ruszyłem w kierunku lasu jesiennego. Trzeba było go zrekonstruować i odprawić Wendigo. Zanim wyszedłem jednak ze szkoły zaczepiła mnie Liranne.

-Gdzie idziesz?

-Sprzątać i odprawić twojego stworka.- uśmiechnąłem się.- No i jeszcze muszę orlice odprawić.- przypomniałem sobie.

-Mogę iść z tobą?- zapytała niepewnie.

-No... czy ja wiem... - nie byłem przekonany.

-Jeżeli nie stawię czoła swoim lękom to ich nie zwyciężę. To... mogę iść?- zaskoczyła mnie.

-No dobrze ale pod jednym warunkiem.

-Jakim?

-Nie będziesz pukać tymi kośćmi nie konsultując się wcześniej z nami, dobrze?

-Z wami?-zapytała zdziwiona.

-Ze mną i Arisą.

-Dobrze.- uśmiechnęła się promiennie.

Ruszyliśmy do lasu.

Gdy byliśmy już po środku polany, a właściwie tam gdzie kiedyś ona była, zabrałem się do pracy. Mała siedziała cicho na kamieniu, którego o dziwo nie zmiotło. Przyglądała mi się bacznie z niepohamowaną ciekawością. Kiedy już miałem zacząć składać miejsce "do kupy" zapytała:

-Jak to zrobisz?

-Hę?

-Jak to poskładasz?

-Prościutko.

-No ale jak?- nie odpuszczała.

-To proste. Magia roślin to rodzaj magi ziemi. Tak w wielkim skrócie.

-I?

-Po prostu wzmocnimy rośliny i pokierujemy ich wzrost innymi czynnikami.

-Jakimi niby?

-Patrz.

Posłałem impuls w ziemię a ona przekierowała go na rośliny. Po chwili udało mi się połączyć z nią cienkim strumieniem energii a las zaczął się odbudowywać. Po kolei wyrastały drzewa, początkowo przypominając las wiosenny, jednak "pomalowanie ich" chciałem zostawić małej.

Las wyrósł w około trzy minuty. Liranne była zachwycona ale jednocześnie oburzona, kolorem liści.

-Zrobiłeś nowy las wiosenny... nie, raczej letni a powinien być jesienny.- powiedziała zaplatając ręce na piersi. Taka mała a potrafiła być całkiem uparta jak niejeden dorosły.

-Wiem.

-Co zrobisz, hę?

-Ja nic. Ty go pomalujesz.

-Że co?!

-tak to. A propos, gdzie masz jajko?

-Yyy... No zostało w pokoju owinięte kołdrą. Ale szczelnie!- uniosła się.

-Zobaczymy. A teraz chodź tutaj. - mała posłuchała a ja ułożyłem na jej dłoni kulkę mieniącą się całą paletą barw jesieni.- A teraz puść ją w las.- mała wykonała to bez protestów. Kula walnęła w drzewo i jakby automatycznie, ono zabarwiło swe liście na czerwono. Fala kolorów w mig zalała wszystkie drzewa nowego, już prawdziwie jesiennego lasu.

-Wow.

-Widzisz, jesteś zdolną malarką.- pogładziłem ją po włosach.- To teraz idziemy odprawić Wendigo.- mała się zawahała ale zgodziła się.

Potwór pojawił się jak na zawołanie tuż przed jej młodziutką twarzyczką.

-Nie wywiązałeś się z umowy.- walnąłem.

-Nie prawda. Wywiązałem sssię.

-Niby jak?

-Tylne wojssska nie dotarły. Mała przeżyła w lesssie. Nic jej nie tknęło. Jesteśmy kwita.

-Niech ci będzie.- zgodziłem się niechętnie.

-Więc koniec nassszej wssspółpracy.

-Tak. Dziękujemy i

-Żegnamy. -wyprzedziła mnie mała.

Potwór skłonił się przed nią i rozmył w powietrzu. Ruszyliśmy w kierunku szkoły.

-Umiesz malować liście i na dodatek dzielna jesteś. No no no. Masz się czym przed Arisą pochwalić.

-Tak... - mruknęła niemrawo.

-Co jest?- zaniepokoiłem się. -Coś cię boli?

-Nie, nie i nie. Bo chodzi o to, że...

-Że? Nie bój się.-zdopingowałem ją.

-Arisa nie wie o jajku.

-O to się nie martw. Burę wezmę na siebie.

-Serio?

-A kto ci to jajko dał?

-No... też prawda.- rozchmurzyła się.

Gdy byliśmy przed szkołą przypomniałem sobie, że zostały jeszcze orlice.

-To ja je pójdę odprawić a ty zobacz co z jajkiem.

-Idę z tobą.- uparła się.

-Ach... ty to masz pomysły...- westchnąłem.

Gdy dotarliśmy na miejsce ptaki nie miały zbyt ciekawych humorów. Wręcz przeciwnie.

-Nadal chcesz iść?

-Tak.- szepnęła.- Ale weźmiesz burę na siebie?

-Pewnie.

Samica alfa szybko nas zauważyła i podeszła z wściekłością w oczach.

-Nie mówiłeś o takich wymaganiach.- wysyczała.

-Nie pytałaś. Dotrzymałaś słowa więc jesteśmy kwita. Możecie odejść.

-Oj nie. Tak łatwo ci nie pójdzie. Teraz ty jesteś na jego miejscu!

-Weźmiesz stado i odlecisz stąd daleko.- powiedziała władczo Liranne. Zdębiałem bo... ptaki jej posłuchały!- Odlecicie i dacie nam spokój.

Gdy było pozamiatane nadal stałem skołowany wpatrując się w małą. Po kilkunastu sekundach mnie puściło.

-Ale o tym będziesz musiała powiadomić siostrę.

-Wiem. Ale za to chyba bury nie dostanę, co nie?

-Nie dostaniesz, nie martw się.

Wziąłem małą na barana i ruszyliśmy do pokoju. Gdy tam doszliśmy wspólnie zaczęliśmy usuwać połamane lotki ze skrzydeł Mooniego by mogły wyrosnąć mu nowe.