Arisa

Po tym jak Liranne zyskała nowego towarzysza ktoś zapukał do naszych drzwi.

- Proszę! – zawołaliśmy chórem

Do pokoju wszedł Ever.

- Macie doprowadzić nowych uczniów do szkoły – zakomunikował nam

- Co? Jakich nowych uczniów? – zapytałam zdziwiona

- Chodźcie, wszystko wam po drodze wytłumaczę – obiecał chłopak, więc poszliśmy za nim.

***

-Że kim nas mianowali? – spytałam zdumiona gdy już nam wszystko opowiedział.

Byliśmy już w pobliżu wioski, a ja dalej nie mogłam w uwierzyć. Zostałam mianowana przedstawicielką szkoły! A Pendragon jej przewodniczącym! I to wszystko bez naszej wiedzy! Nawet nie zapytali nas o zdanie…

W tym momencie przyszliśmy już do wioski i zobaczyliśmy dużą grupę uczniów. Musiałam przerwać rozmyślania i wykonać swoje nowe obowiązki.

-Witam was bardzo serdecznie– zaczęłam – Jestem przedstawicielką MT, a nazywam się Arisa. Wraz z Pendragonem, który jest przewodniczącym szkoły, i Everem, zaprowadzimy was i pokarzemy wam wasze pokoje.

-Miło was poznać – powiedział jakiś anioł, wysuwając się na przód. – Byłem już uczniem tej szkoły, ale was nie kojarzę. Długo tutaj jesteście?

- Nie, nie zbyt – przyznałam , a potem dodałam jeszcze - Ale oprócz was musimy też zabrać młodszych uczniów szkoły, którzy zostali tu odesłani przed wielką bitwą.

-Jaką bitwą? – spytał ktoś w tłumie.

Wyjaśniliśmy im wszystko, a potem zaprowadziliśmy do szkoły razem z młodszymi dziećmi. Podczas drogi powrotnej Liranne i inne maluchy bawiły się z feniksem, a ja i Pendragon rozmawialiśmy z aniołem i jego towarzyszką. Ever gdzieś nam zniknął…

Kiedy już pokazaliśmy wszystkim ich pokoje Liranne zapytała

- Mogę iść się pobawić z Tamalą?

- Jasne, idź – uśmiechnęłam się

Mała odwzajemniła uśmiech po czym ze śmiechem pobiegła do koleżanki

- No to może teraz pójdziemy do pokoju? – zapytał mój ukochany, obejmując mnie

- W porządku – zgodziłam się i pocałowałam go przelotnie

Chłopak niespodziewanie wziął mnie na ręce

- Co ty…? – wyjąkałam

- Tak będzie szybciej – uśmiechnął się zawadiacko i pobiegł do pokoju

Kiedy już byliśmy na miejscu chłopak postawił mnie na ziemi

- No to teraz możemy… - nie dokończył tylko złapał się framugi i jęknął cicho – Cholera

- Pendragon? – zapytałam zatroskana, podchodząc do niego – Co ci jest?

- Nic… - szepnął

- Przecież widzę – nalegałam

- Naprawdę nic mi nie jest. Tylko…

- Tylko co? – zapytałam czule

- Wzywają mnie – powiedział

- Kto?

- Nie ważne – uciął 

- Ale…. 

- Muszę isć – przerwał mi

- Dokąd? Przecież…

- Wszystko ci wyjaśnię, ale jak wrócę dobrze? – zapytał, patrząc mi w oczy.

Kiwnęłam głową, a po moich policzkach niespodziewanie popłynęły łzy.

- Nie płacz. Nie długo wrócę – obiecał Pendragon, przytulając mnie mocno do siebie – Robię to dla ciebie – szepnął mi do ucha, a potem mnie puścił i wyskoczył przez okno…