Arisa

Po tym jak Pendragon i Liranne odprowadzili mnie do pokoju i poszli poszaleć ja niemal natychmiast zasnęłam. Nie wiem czemu byłam taka zmęczona…

Obudziłam się po kilku godzinach ze zdecydowanie lepszym samopoczuciem i nastawieniem do świata. Ledwo wstałam z łóżka i się ubrałam ktoś zapukał do pokoju. Była to ta kobieta, która rano pytała mnie co zjem na śniadanie.

- Słucham? – zapytałam uprzejmie, zdziwiona jej przyjściem

- Pan prosił żeby panienka to dostała kiedy wstanie – powiedziała kobieta, kłaniając się i nie wiadomo skąd wyciągnęła tacę z jedzeniem – Smacznego – powiedziała, podając mi tacę

- Dziękuje – powiedziałam z uśmiechem. Przypomniałam sobie, że Pendragon rzeczywiście coś dla mnie zamawiał, a właśnie gdzie on jest…?

- Pan cały czas bawi się z małą panienką na zewnątrz – odezwała się nieśmiało kobieta

- Och.. yyy.. dziękuje – mruknęłam zaskoczona i zakłopotana, że ktoś mi czyta w myślach

- Czy mogę odejść panienko?

- Oczywiście – powiedziałam

Kobieta odeszła, a ja wróciłam do pokoju i zabrałam się do jedzenia. Kiedy skończyłam posiłek wstałam żeby odłożyć tacę. Nie doszłam daleko bo zrobiło mi się słabo i musiałam z powrotem klapnąć na łóżku.

Po chwili zawroty głowy minęły, a do pokoju wślizgnął się Pendragon

- Już jestem kochanie - szepnął

- Jak było? – zapytałam cichutko

- Jezu...- jęknął, widząc mnie  - Co ci jest? Powiedz. Ja... ja...- urwał, był naprawdę przerażony

- Spokojnie. Dopiero wstałam i jestem po zamówionym posiłku – uspokoiłam ukochanego

- Przeraziłaś mnie...- szepnął i pocałował mnie namiętnie.- Zaraz... Ale placka jeszcze nie było – powiedział z zawadiackim uśmiechem

- Weź się!- walnęłam go w ramię - A ty tylko o jedzeniu myślisz?

- Szczerze? – zapytał z błyskiem w oku

- A jak inaczej?

- Myślę jak przeżyję z tobą noc, skoro zaczynasz nabierać odpowiednich kolorów, wrócił ci apetyt i co ważniejsze, przespałaś cały dzień – wypalił

- Oj tam oj tam...

- Chyba już wymyśliłem.

- Hę? – zapytałam zaintrygowana

- Schowam cię w sercu!- zawołał z promiennym uśmiechem i pocałował mnie czule.

- A gdzie jest Liranne? – zapytałam kiedy już się od siebie oderwaliśmy

- śpi bezpiecznie w moim pokoju – zapewnił mnie

- W porządku. W takim razie co robimy?

- Hmmm… już chyba wiem – powiedział i wziął mnie na ręce.

Nie protestowałam bo byłam bardzo ciekawa co dalej zrobi. Chłopak tymczasem otworzył okno za pomocą magii i zgrabnie przez nie wyskoczył. Wtuliłam się w niego mocniej, ale nie bałam się, że cos nam się stanie. Ufałam ukochanemu.

Wylądowaliśmy tuż pod jakimś lasem i Pendragon puścił się biegiem w stronę jakiegoś wzgórza. Po jakichś kilkunastu minutach dotarliśmy na sam szczyt i Pendragon postawił mnie na ziemi. Chyba był zmęczony całodzienną zabawą z Liranne bo inaczej w życiu by mnie nie wypuścił jeślibym go o to nie poprosiła.

- Popatrz w niebo – szepnął mi do ucha ukochany

Posłuchałam go i aż westchnęłam z zachwytu. Zobaczyłam prawdziwą zorze polarną!

- Jaka ona cudna – westchnęłam z zachwytem

- Wiedziałam, że ci się spodoba – Pendragon przytulił mnie i widziałam, że jest szczęśliwy

- Ale przecież to takie rzadkie zjawisko – zauważyłam – Skąd wiedziałeś, że akurat dzisiaj będzie można ją zobaczyć?

- Kochanie tu to jest na porządku dziennym – wyjaśnił

- Naprawdę?

- Naprawdę – powiedział i pocałował mnie

- A to też jest na porządku dzienny? – zapytałam, wskazując ręką na niebo kiedy się ode mnie odsunął. 

Chłopak spojrzał na niebo zaskoczony pytaniem i znieruchomiał

 

- To… to… wyrocznia – wyszeptał

- Co?

- Tutaj nie ma osób z takimi zdolnościami jak twoje – wyjaśnił mi szeptem – Mamy tylko gwiazdy wyrocznie, które pojawiają się przed tym komu mają przepowiedzieć przyszłość

- A nam co teraz przepowiadają? – zapytałam szeptem

- Nie wiem dokładnie, ale… - zastanowił się chwile – Widzę tu ciebie z jakimś innym wampirem… nie wiem co robicie… - urwał bo gwiazdy nagle się rozpłynęły

- To chyba wszystko co mogliśmy zobaczyć – uśmiechnęłam się

- Chyba tak – powiedział i ziewnął

- Wracajmy, jesteś zmęczony – powiedziałam, czule gładząc ukochanego po twarzy

- To nic takiego…

- Przecież widzę – powiedziałam – Wracajmy    

Pendragon wreszcie ustąpił i wróciliśmy z powrotem do pałacu. Kiedy znaleźliśmy się w naszym pokoju prawie siłą zaciągnęłam Pendragona na łóżko. Chłopak był tak zmęczony, że ledwie dotknął głową poduszki już spał.

Otuliłam go troskliwie kołdrą, a potem pomyślałam, że zajrzę zobaczyć czy Liranne dalej śpi. Wyszłam cichutko z pokoju i poszłam w kierunku sypialni w której miałam zamiar znaleźć siostrę. Jednak Liranne w pokoju nie było. Zastałam w nim tylko rozkopaną pościel i ślady pierza…. Gdzie ona mogła być?

- Liranne! Liranne! – zawołałam, wychodząc z powrotem na korytarz

- Panienko! – odwróciłam się i zobaczyłam znajomą, niską kobietę – Panienko, pomóż! – zawołała, była przerażona

- Co się stało?

- Pani siostra wypuściła Loriza z podziemia!

- Kogo?

- Loriza. To jeden z potężniejszych potworów w Piekle

- Co? Ale jak?! – przeraziłam się

- Nie wiem dokładnie – kobieta spuściła głowę

- Ale gdzie jest Liranne? – zapytałam

- W podziemiu razem z Lucasem – powiedziała – Oni…

- Zostań tu – przerwałam jej i pobiegłam w stronę podziemi

Kiedy zeszłam w głąb ogromnego tunelu usłyszałam krzyki i ryk potwora. Pobiegłam w kierunku z którego dobiegały i znalazłam półżywą ze strachu Liranne skuloną w kącie oraz rannego Lucasa walczącego z potworem.

Szybko otoczyłam oboje tarczą ochronną po czym cisnęłam piorunem kulistym w potwora. Udało mi się go ogłuszyć. Kazałam Liranne biec szybko na górę, a sama pomogłam Lucasowi, który ledwo trzymał się na nogach.

- Uciekaj panienko – szepnął łamiącym się głosem

- Nie ma mowy. Nie zostawię cię – powiedziałam stanowczo i dalej pomagałam wampirowi

W końcu udało nam się wydostać z podziemi.

Zabrałam Lucasa do pokoju Pendragona i położyłam na łóżku na którym godzinę wcześniej spała Liranne. Nie zważając na protesty Lucasa zaczęłam go opatrywać. Niektóre rany były jednak bardzo poważne i musiałam się nieźle namęczyć żeby je zagoić. W końcu jednak Lucas spał spokojnie, a po jego obrażeniach nie został nawet ślad.