Arisa

Ze snu wyrwało mnie przeraźliwe rżenie mojej klaczy. Zerwałam sie na równe nogi 

- Azula! - krzyknęłam przerażona. Szybko sie ubrałam i pobiegłam do stajni. Na miejscu zastałam moją kochaną miotającą się klacz i jakąś kobietę próbującą ją uspokoić. Kiedy tylko weszłam kobieta podbiegła do mnie i zapytała 

- Czy to twoja klacz? 

- Tak, ale co jej jest? - zapytałam przerażona zachowaniem Azuli 

- Została oblana jakimś dziwnym płynem - powiedziała patrząc na mnie ze współczuciem - Niestety nie udało mi sie go zmyć. Nie wiem jak możemy zlikwidować nieprzyjemny zapach, ale to nie jest najważniejsze. Twoja klacz bardzo cierpi przez ten eliksir, a ja nie wiem jak jej pomóc. 

- Proszę sie nie martwić - powiedziałam - Zaraz temu wszystkiemu zaradzimy

Podeszłym do Azuli i na początek przywołałam mocny wicher, który odpędził od niej ten okropny zapach. Potem przyłożyłam ręce do boku klaczy. Poczułam lekkie mrowienie jakby eliksir miał zadziałać i na mnie, ale nic sie nie stało. Na szczęście byłam odporna na tego typu substancje. Skupiłam się i wykorzystałam całą swoją energię aby wyleczyć Azulę. Wreszcie udało mi sie. Wiedząc, że Azuli nic już nie jest, odetchnęłam z ulgą i zemdlałam z wyczerpania. 

Obudziłam sie w dużym, prawie pustym pomieszczeniu. Leżałam na wygodnym, białym łóżku. Byłam odgrodzona od reszty sali dużym, białym parawanem zza którego dobiegały mnie głosy kobiety ze stajni i mojej opiekunki z akademika. Kobiety były zarazem zmartwione jak i pełne podziwu

- Jak ona to zrobiła? - zapytała profesor Lansa 

- Nie mam pojęcia. Ona po prostu dotknęła tej klaczy i tyle. Klacz była zdrowa, a dziewczyna osunęła sie na ziemię. 

- Nie do wiary! Ten eliksir jest bardzo silny, a ona usunęła jego skutki w kilka sekund! To najsilniejsza uzdrowicielka o jakiej słyszałam! 

- Ciszej, obudzi ją pani. 

- Oj, przepraszam- zapadła cisza 

- Muszę już iść - powiedziała w końcu kobieta ze stajni 

- W porządku Inez - odparła profesor Lansa. Kiedy trzasnęły drzwi weszła za parawan. 

- O już nie śpisz! - wykrzyknęła zaskoczona - jak sie czujesz? 

- Dobrze - odpowiedziałam - ale jak sie tu znalazłam? 

- Profesor Anderson Cię przyniosła po tym jak uleczyłaś swoją klacz. Tak swoją drogą to narobiłaś niezłego zamieszania. Pól szkoły wyszło żeby zobaczyć co zrobiłaś.

- No nie - jęknęłam zażenowana. Pól szkoły oglądało jak zemdlałam. Jaka masakra!

- Nie denerwuj sie - pocieszyła mnie opiekunka - Prześpij się jeszcze i nie martw się o swoją klacz. Profesor Anderson dopilnuje żeby nic jej się więcej nie stało.

Posluchalam. Zanim zasnęłam pomyślałam jeszcze, że Pendragon tego pożałuje.